Category: Blog

A Labyrinth We Used To Know

Language is made of broken symbols. What then is the symbol of language? A labyrinth. What is a broken labyrinth? Another labyrinth. Once inside the structure of language, it is very difficult to leave it. From within, we may not notice a difference between a labyrinth and a broken labyrinth. Nevertheless, we have now entered a new phase: we speak the doubly broken symbol beyond language. These leftover pieces aren’t part of any language proper, nor are they symbols. They are the enlightened markings on the walls of a dark beating heart.

Het Object Is Een Fout

Untitled, oil on canvas, 2018

Het object is een fout zoals het begrijpen een fout is. Het is als een ei dat zichzelf bevrucht en als een man die zichzelf is. Dingen die voortduren doen dat inzoverre ze ook iets anders zijn dat het ding dat je ziet. Als spoken bewegen we vooruit met achter ons de objecten als een spoor van skeletjes. Dit spoor gaat nergens heen, alleen terug. Alles wat we begrijpen is al lang begraven.

Blind

Het is niet zozeer dat zij blind zijn geworden, maar juist dat ze beter zijn gaan zien. Ze zijn gaan indelen en kiezen en ze hebben hun ogen selectief leren sluiten. Toen ze niet zagen zagen ze… mooier? Ja, zo zouden ze de herinneringen waarschijnlijk zelf omschrijven, deze decorateurs van het blinde zien.

Ontzettend graag zouden zij hun kinderen ditzelfde paradijs terug willen geven vanwaaruit zij zelf denken te zijn ontwaakt. Maar wat een armoede, te willen geven aan wezens die de lelijke dingen nog niet kunnen zien als dingen die niet gezien zouden moeten kunnen worden.

Ontmaskeringen

Zal er een dag komen waarop er niet meer verder ontmaskerd hoeft te worden? Niet zolang het mechanisme van de ontmaskering een onderdeel is geworden van het masker. We zullen hoogstens op een nieuwe grenzeloosheid botsen: de ontmaskering van het oneindige.

Omdat we de grenzeloosheid van de mogelijkheden tot nieuwe maskers inzien, kennen we de mogelijkheid tot ontmaskeren al voor we het masker kennen. Omdat er hoe dan ook een wederkerig mechanisme is, tussen ons en de taal. En telkens zal dit spel een gewoonte worden, een scheve macht, en zo weer een oproep tot ontmaskering.

Zou er een laatste masker kunnen zijn, een liefde zonder mechanisme?

Nietzsche

“De onwaarheid erkennen als levensvoorwaarde: dat wil zonder twijfel zeggen dat we een riskant verzet bieden tegen de vertrouwde waardegevoelens; en een filosofie die dat waagt, situeert zich alleen daardoor al aan gene zijde van goed en kwaad.”

Friedrich Nietzsche, Voorbij Goed en Kwaad, §4

Wanneer Kant de onwaarheid erkent als mogelijkheidsvoorwaarde voor kennis, situeert hij de waarheid in een domein dat ontoegankelijk is voor de kennis. Het domein van de vrijheid. In dit domein is er geen kennis, enkel act. Elk stellen in dit domein is een positief stellen. Stel je nu voor dat Kant zijn vrijheid in dit domein stelt met zijn theorie van de grondslagen van de kennis. Dan máákt Kant iets. In dit domein is geen passieve, en daarom waarachtige contemplatie van het werkelijke mogelijk. Dit domein zou je je als Nietzsches wereldbeeld kunnen voorstellen; strikt gesproken dus geen wereld-beeld.

Continue reading “Nietzsche”

Het Boek

Wat is nog een boek nu we in het boek zijn gaan geloven en er onze intrek in hebben genomen? Nu we alle zinswendingen kennen en we de formule hebben gevonden waardoor we dit boek kunnen blijven schrijven, steeds opnieuw, nooit nieuw, en toch voortdurend die illusie van beleven. Wat in zo’n wereld is dan nog een boek?

Een boek is dan eenvoudigweg een ander boek, en daarin schuilt de kracht van het boek, dat is, van het andere boek. Elk ander boek is een meta-boek want het wijst door enkel te bestaan op het onafwendbare einde van elk boek. Elk boek in ons boek beperkt ons boek en snijd er gaten in; het gevoel het zelf te beleven glijd eruit weg; weg uit de wereld het leven in. Dat leven dat dan rijpt en oud wordt, wereld wordt, kunst wordt, benauwd wordt en ontvlucht.