Zal er een dag komen waarop er niet meer verder ontmaskerd hoeft te worden? Niet zolang het mechanisme van de ontmaskering een onderdeel is geworden van het masker. We zullen hoogstens op een nieuwe grenzeloosheid botsen: de ontmaskering van het oneindige.
Omdat we de grenzeloosheid van de mogelijkheden tot nieuwe maskers inzien, kennen we de mogelijkheid tot ontmaskeren al voor we het masker kennen. Omdat er hoe dan ook een wederkerig mechanisme is, tussen ons en de taal. En telkens zal dit spel een gewoonte worden, een scheve macht, en zo weer een oproep tot ontmaskering.
Zou er een laatste masker kunnen zijn, een liefde zonder mechanisme?